Historia
Golina znana jest od XIV. 22 stycznia 1362 roku król Kazimierz Wielki wystawił dokument lokacyjny dla miasta i
do dzisiaj uważa się go za ojca miasta. Centralny plac Goliny
nosi jego imię, a dla upamiętnienia lokacji w 1989 roku ustawiono
pomnik króla Kazimierza Wielkiego.
Najstarsza wzmianka pochodzi z 1338 roku i mówi iż było to miasto prywatne należące do rodu Golińskich, następnie do Żychlińskich.
Nigdy nie rozwinęło się w znaczniejszy ośrodek miejski.
Na wojnę z Krzyżakami w 1458r. zobowiązane było wystawić 3 piechurów.
W 1579r.w mieście funkcjonowało już około 20 rzemieślników, w tym 6 gorzelników i 3 rybaków.
Rozwój Goliny został zakłócony wielkim pożarem w 1611 roku, który zniszczył prawie całe miasto. Kroniki podają, że siedem lat po tym nieszczęściu w mieście stało tylko 17 domów i 5 rzemieślników. Po wojnach szwedzkich, wojnie północnej na terenie gminy osiedliła się ludność z Niderlandów, dlatego dwie wsie nazywają się Myśliborskie i Węglewskie Holendry.
Do rozbiorów Polski Golina administracyjnie była położona w województwie kaliskim. Przed II rozbiorem Polski na ziemie zachodniej Rzeczpospolitej wkroczyły wojska pruskie i zajęły również Golinę. Po podpisanym porozumieniu rozbiorowym 23 stycznia 1793r. Golina jako część Wielkopolski znalazła się pod panowaniem pruskim (liczyła tyllko 618 mieszkańców). W latach 1807-1815 miasto było w Księstwie Warszawskim a od 1815 roku w Królestwie Polskim. Car zmienia nawę województwa na gubernie. Golina w ramach tych zmian znalazła się w gubernii kaliskiej a w powiecie konińskim.
Rozbiory negatywnie wpłynęły na rozwój miasta, pod panowaniem rosyjskim utraciło ono swoją pozycję. Mimo ciągłego przyrostu mieszkańców Golina w latach 1890-1921 straciła status miasta.
Rolniczy charakter terenu przyczynił się do rozwoju przetwórstwa. Funkcjonowały już wtedy: garbarnia, olejarnia, młyn, browar i gorzelnia.
Po odzyskaniu niepodległości, staraniami ówczesnych władz, przywrócono Golinie prawa miejskie. W okresie II Rzeczpospolitej zanotowano rekordowy wzrost ludności do 3200 mieszkańców w 1939 roku.
W mieście zamieszkało dużo ludności pochodzenia żydowskiego, znajdując tu sprzyjające warunki do życia i rozwoju.
