INDYWIDUALNA INTERPRETACJA RZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO - ELEKTROWNIA WIATROWA W PRZYJMIE I RADOLINIE

      Golina, dnia 20.03.2017 r.

PKiO.WPO.3120.1.2017

                                                            

         INDYWIDUALNA  INTERPRETACJA PRZEPISÓW PRAWA PODATKOWEGO

Burmistrz Goliny na podstawie art.14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U.z 2015, poz.613 ze zm.), w odpowiedzi na wniosek podatnika w sprawie interpretacji należnej wysokości podatku od nieruchomości  w roku 2017 wynikającego z tytułu eksploatacji elektrowni wiatrowej położonej we wsi Przyjma i Radolina.

postanawia

 

uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe

      U Z A S A D N I E N I E

W dniu 11 stycznia 2017 r. do tutejszego urzędu wpłynął wniosek podatnika o wydanie indywidualnej interpretacji dot. należnej wysokości podatku od nieruchomości w 2017r. wynikającego  z tytułu  eksploatacji elektrowni wiatrowej w Przyjmie i Radolinie.

W obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016 r. stanie prawnym problemy związane z opodatkowaniem elektrowni wiatrowych były przedmiotem rozważań wielu składów sędziowskich Sądów Administracyjnych. Dlatego też można przyjąć iż, w orzecznictwie ugruntował się pogląd, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie części budowlane elektrowni wiatrowych. W jednym z wyroków z dnia 15 maja 2012 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego, sygn. akt: II FSK 2132/10, skład orzekający wskazał, iż podziela pogląd wyrażony w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2010r., sygn. akt: II FSK 1101/08 oraz z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt: II FSK 1382/09, że elektrownie wiatrowe nie są budowlami w rozumieniu art. 1 a ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 ze zm.) w  związku z art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), ponieważ nie zostały wprost wymienione w tym przepisie. Zgodnie z treścią art. 1a ust. pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) użyte w niej określenia takie jak budowla oznaczają obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury. Ponadto budowlami w świetle tego przepisu są także urządzenia budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z jego przeznaczeniem. Natomiast w myśl art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U.2016 r., poz. 290 z późn. zm.), do którego odsyła art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.), ilekroć mowa jest w tej ustawie o budowli, należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący jednak budynek lub obiektem małej architektury, a także części budowlane urządzeń technicznych, w tym między innymi elektrowni wiatrowych oraz fundamenty pod maszty, wieże , słupy stalowe i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Natomiast urządzeniami budowlanymi w rozumieniu art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), do którego także odsyła  art. 1a pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.), są urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania tego obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem , jak  przyłącza, urządzenia  instalacyjne, w  tym  służące oczyszczaniu  lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place  postojowe i place pod śmietniki. Budowlami opodatkowanymi  podatkiem od nieruchomości  są  więc, zgodnie  z  art. 1a ust. 1 pkt. ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) w  związku  z  art. 3 pkt 3 i 9  ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), obiekty  budowlane  oraz  części  budowlane urządzeń  technicznych , fundamenty  pod  urządzenia, jako odrębne  pod  względem technicznym części  przedmiotów składających się na całość użytkową, a także  urządzenia budowlane. W ocenie Sądu elektrownie wiatrowe nie zostały w sposób wyraźny wymienione w art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), ponadto pozbawione są cech zbliżonych do budowli wymienionych w tym przepisie. W związku z tym nie mogą one być uznane za budowle. Ponadto  przepis art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) wskazuje, że  urządzenie  techniczne stanowi  budowlę tylko wówczas gdy jest urządzeniem wolno stojącym. Natomiast elektrownia wiatrowa jako całość nie stanowi budowli. Ustawodawca rozróżnia bowiem części budowlane urządzeń technicznych od samych urządzeń, uznając za budowlę jedynie pierwsze z nich. Takie urządzenia jak generator, rotor z gondolą, wirnik, generator, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia energetyczna, instalacja alarmowa zdalnego sterowania, nie są częściami budowlanymi urządzeń technicznych elektrowni wiatrowych. Są odrębnymi pod względem technicznym częściami przedmiotów, składających się na całość użytkową w  zakresie  urządzeń  wytwórczych  energii  elektrycznej , a  nie  budowli. Urządzenia te bez uszczerbku  dla  budowli  można  wymieniać na  inne, zamieniać, zmieniać ich parametry techniczne, wymontowywać i zastępować innymi urządzeniami prądotwórczymi bez zmiany całości użytkowej budowli, która pozostaje ta sama.

Opisany wyżej stan prawny oraz  ugruntowana  na  jego  podstawie linia orzecznicza,   znajdująca potwierdzenie w bogatym orzecznictwie Sądów Administracyjnych, nie znajdują zastosowania po wejściu w życie w dniu 16 lipca 2016 r. przepisów ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961). Z jej przepisów wynika wprost, że od 16 lipca 2016 r. elektrownia wiatrowa stanowi budowlę przy czym z przepisów przejściowych i końcowych ustawy, a konkretnie z treści przepisu art. 17 wynika, że w zakresie podatku od nieruchomości do końca 2016 r. należy stosować przepisy dotychczasowe. W art. 2 pkt 1 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961) ustawodawca zawarł legalną definicję elektrowni wiatrowej, przez którą rozumieć należy budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, składającą się co najmniej z fundamentu, wieży oraz elementów technicznych, o mocy większej niż moc mikroinstalacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. poz 478 i 2365 oraz z 2016 r. poz. 925). Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych ( Dz. U. 2016. poz. 961), określenie „elementy techniczne” oznaczają: wirnik z zespołem łopat, zespół przeniesienia napędu, generator prądotwórczy, układy sterowania i zespół gondoli wraz z mocowaniem i mechanizmem obrotu. Jednocześnie przepis art. 9 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961) znowelizował art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) dotyczący definicji budowli. Po nowelizacji przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty linowe, lotniska, mosty wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, naziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci   uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń   technicznych (kotłów, pieców  przemysłowych, elektrowni  jądrowych i  innych urządzeń) oraz  fundamenty  pod maszyny i  urządzenia , jako  odrębne  pod  względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Porównanie definicji budowli sprzed nowelizacji ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) i po jej nowelizacji wskazuje, że wykreślono z przykładowego katalogu urządzeń technicznych, których jedynie części budowlane stanowiły budowlę, wyrażenie „elektrownie wiatrowe”. Zmieniona została także treść załącznika do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), który wymienia kategorie obiektów budowlanych. Chodzi tutaj o zmianę zapisu w kategorii XXIX, w którym wprowadzono nową kategorię obiektu budowlanego, jakim jest elektrownia wiatrowa.

Ustalenie na nowych zasadach podatku od elektrowni wiatrowych będzie wymagało zatem odwołania się do ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Prawa Budowlanego, a także do ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961). Zgodnie z treścią art. 1a pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm) użyte w ustawie określenie budowla oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Ustawodawca dwukrotnie zatem odwołuje się do przepisów prawa budowlanego. Postępując zgodnie z zapisem art. 1a pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm) przy ustalaniu, czy obiekt budowlany stanowi budowlę sięgnąć należy do treści art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), który definiuje budowlę. Tymczasem po nowelizacji z art. 3 pkt. ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) wykreślone zostało z przykładowego katalogu urządzeń technicznych, których jedynie części budowlane stanowią budowle, wyrażenie „elektrownie wiatrowe”. Jednocześnie w załączniku do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) wprowadzony został zapis w kategorii XXIX przewidujący nową kategorię obiektu budowlanego jakim jest elektrownia wiatrowa. W związku z opisaną wyżej zmianą w zakresie przepisów prawnych, wprowadzoną w art. 2 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach    w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961), poprzez określenie legalnej definicji elektrowni wiatrowych i zaliczenie przez ustawodawcę elektrowni wiatrowych do obiektów budowlanych stanowiących budowlę, nasuwają się pytania: po pierwsze - czy od    1 stycznia 2017 r. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, podlegać będzie „cała elektrownia wiatrowa” wraz z urządzeniami technicznymi wymienionymi w art. 2 pkt 2 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961), czy też opodatkowaniu podlegać będą tak jak do tej pory tylko części budowlane elektrowni wiatrowej; po drugie – czy w związku z odesłaniem przez ustawodawcę i to dwukrotnym, wynikającym z treści art. 1 a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm) do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), dopuszczalne jest posługiwanie się i stosowanie na potrzeby ustalania przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, legalnej definicji elektrowni wiatrowej zawartej w art. 2 pkt 1 i 2 ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych.

W tym miejscu odwołać się trzeba do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2011 r. (P 33/09). Wyrok ma charakter interpretacyjny i jest efektem wieloletniego sporu o opodatkowanie podziemnych wyrobisk górniczych. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego: cyt. „(…) problem odwołania się do przepisów prawa budowlanego można przewidzieć w dwóch płaszczyznach. Po pierwsze może chodzić o to, czy odesłanie do przepisów prawa budowlanego oznacza odesłanie tylko do samej ustawy – Prawo budowlane, po drugie, jaki skutek podatkowy ma sytuacja, gdy przepisy odrębne w stosunku do prawa budowlanego precyzują bądź definiują wyrażenia występujące w prawie budowlanym albo nawet wprost stanowią, iż dany obiekt jest albo nie jest budowlą (…).

Dwukrotne odwołanie się w jej sformułowaniu do ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) oraz do przepisów prawa budowlanego należy interpretować jako odesłanie do przepisów, a nie jako odesłanie do wszelkich przepisów regulujących zagadnienia związane z procesem budowlanym (…). Jeżeli o uznaniu określonego rodzaju obiektów (urządzeń) za budowle (urządzenia budowlane) w rozumieniu prawa budowlanego współdecydują również inne regulacje niż ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), to taka kwalifikacja, o ile nie jest wynikiem zastosowania analogii z ustawy czy tym bardziej reguł dopuszczających wykładnię rozszerzającą, będzie wiążąca także w kontekście ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm). Nie można bowiem wykluczyć sytuacji, w której przepisy odrębne w stosunku do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) precyzują bądź definiują wyrażenia występujące w prawie budowlanym albo nawet wprost stanowią, iż dany obiekt urządzenie) jest albo nie jest budowlą (urządzeniem budowlanym) w ujęciu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.). (…) W prawie podatkowym - inaczej niż w prawie budowlanym jako dziedzinie prawa administracyjnego – obowiązuje restrykcyjnie pojmowana konstytucyjna zasada wyłączności ustawowej, co oznacza, że poza niewielkimi wyjątkami nie dopuszcza się regulowania zagadnień podatkowych w aktach pod ustawowych.

Jeżeli zatem o zakwalifikowaniu obiektu czy urządzenia jako budowli bądź urządzenia budowlanego w rozumieniu prawa budowlanego miałyby przesądzać przepisy aktu wykonawczego, to nie istnieją podstawy, by taki obiekt czy urządzenie uznać za budowlę na gruncie ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm). Odwołanie się w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm)  oraz do  przepisów prawa budowlanego należy interpretować  wyłącznie  jako odesłanie do regulacji rangi ustawowej”.  Z punktu widzenia praktyki stosowania prawa istotna jest treść podsumowująca uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego - cyt. „(…) Należy zatem wskazać raz jeszcze, że za budowle w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) można uznać: jedynie budowle wymienione expressis verbis w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.), w innych przepisach tej ustawy lub w załączniku do niej, będące wraz z instalacjami  i urządzeniami obiektem budowlanym (…); jedynie urządzenia techniczne scharakteryzowane w art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. 2016 r., poz. 290 z późn. zm.) lub w innych przepisach tej ustawy albo w załączniku do niej; mając zarazem na uwadze, iż nie jest wykluczone, że o statusie poszczególnych obiektów i urządzeń współdecydować będą również inne przepisy rangi ustawowej, uzupełniające, modyfikujące czy doprecyzowujące prawo budowlane”. Analizowany wyrok formalnie dotyczy tylko podziemnych wyrobisk górniczych. Jednakże zakres analizy w nim zawartej jest znacznie szerszy. Trybunał Konstytucyjny dokonał w nim kompleksowej analizy pojęcia budowli i zakresu przedmiotowego podatku od nieruchomości. Rozsądek i dbałość o sytuację finansową gmin nakazują przestrzeganie wytycznych zawartych w prezentowanym wyroku.

Biorąc pod uwagę treść przepisu art. 2 w związku z art. 17 ustawy z dnia 16 lipca   2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych, od 1 stycznia 2017 r. przedmiotem opodatkowania będą „w całości” elektrownie wiatrowe, które zostały przez ustawodawcę wprost nazwane budowlami. Opodatkowane zatem zostaną nie tylko części budowlane: fundament, wieża, ale także elementy niebudowlane tj. elementy techniczne takie jak: wirnik z zespołem łopat, zespół przeniesienia napędu, generator prądotwórczy, układy sterowania   i zespół gondoli wraz z mocowaniem i mechanizmem obrotu. Podkreślić przy tym należy, iż katalog wskazanych w art. 2 pkt 1 ustawy z  dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961) części elektrowni wiatrowych nie jest zamknięty, gdyż ustawodawca posłużył się pojęciem „składającą się co najmniej z …”. Podstawa opodatkowania dla budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej została określona w art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.).  Jak wynika z treści tego przepisu, podstawę opodatkowania stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Ustawodawca wprowadził jednocześnie w art. 4 ust. 4, 5, 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) wyjątki od tej zasady. Wyjątki te dotyczą sytuacji, gdy po pierwsze budowla jest przedmiotem leasingu  i odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, a następnie jest ona przejmowana przez właściciela – do celów określenia podstawy opodatkowania przyjmuje się wartość początkową przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, zaktualizowaną i powiększoną o dokonane ulepszenia oraz niepomniejszona o spłatę wartości początkowej. Drugi wyjątek dotyczy sytuacji, jeżeli od budowli lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 3 nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych –podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa, określona przez podatnika na dzień powstania obowiązku podatkowego. Trzeci wyjątek dotyczy budowli lub ich części od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, które zostały ulepszone bądź nastąpiła aktualizacja wyceny środków trwałych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych. Z przepisu ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) wprost wynika w jaki sposób ma być określona wartość budowli, które aktualnie podlegają amortyzacji oraz budowli, które zostały całkowicie zamortyzowane. W takim przypadku należy wartość tę ustalić zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych.

Ustalona w ten sposób wartość dotyczy zarówno budowli podlegających amortyzacji, jak również budowli całkowicie zamortyzowanych. Inna jest jedynie data ustalania jej wartości. W przypadku budowli podlegających amortyzacji wartość ustalana jest na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczenia amortyzacji w tym roku, zaś   w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych datą jest rok, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego. Z literalnego zatem brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) wynika w jaki sposób należy ustalać podstawę opodatkowania. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 12 czerwca 2007 r. (II FSK 775/06). W innym wyroku NSA, wydanym w sprawie II FSK 2027/09, Sąd wskazał, że w myśl art. 4 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) podstawę opodatkowania stanowi wartość. Według NSA, użyte sformułowanie „wartość ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego” wskazuje jednoznacznie, że chodzi tu o „wartość stanowiącą podstawę obliczania amortyzacji”.

Oznacza to, że ustawodawca dla celów podatku od nieruchomości nie nakazuje ustalać podstawy opodatkowania, a wskazuje pewien określony stan faktyczny „wartość budowli”, od którego należy obliczyć podatek stanowiący wskazany w ustawie procent tej wartości. Sąd podkreślił, iż podatnik nie może wedle swego uznania ustalać podstawy opodatkowania przyjmując wartość rynkową. Przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.) nie dopuszczają sytuacji, w której podatnik może ustalać wartość początkową budowli odmiennie dla celów podatków dochodowych i odmiennie dla celów podatku od nieruchomości, przyjmując wartość rynkową budowli. 

       Od 1 stycznia 2017 r. podatnicy podatku od nieruchomości należnego od elektrowni wiatrowych powinni zadeklarować do opodatkowania wartość wszystkich elementów, jakie nadaje art. 2 pkt 1 Ustawy o inwestycjach. Podatek powinien być naliczany od elektrowni wiatrowych: zarówno od części budowlanych, jak i elementów technicznych, o których stanowi art. 2 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. 2016. poz. 961) oraz stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r., poz. 849 z późn. zm.).

      Tym samym stanowisko wnioskodawcy należy uznać na nieprawidłowe.

Pouczenie:

- Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na niniejsza interpretację prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

- Skargę wnosi się na piśmie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł dowiedzieć się o jej wydaniu.

- Niniejsza interpretacja po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę zostanie niezwłocznie zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej.

Otrzymują:

1.Adresat

2.A/a